En toen stond ik daar

Al enkele weken keek ik er met gemengde gevoelens naar uit: de lezingen. Via mijn vroegere middelbare school had ik geregeld dat ik voor de leerlingen ging komen getuigen over psychische problemen. Op die manier kon ik ook onze Rode Neuzen-actie (Cards for Care) promoten. Het was een lumineus idee, maar tijdens de voorbereidingen stuitte ik regelmatig op inwendig verzet. Mijn spreekangst nam weer de overhand, en wat als ze me niet leuk vinden?

Ik vocht tegen de faalgedachten en bereidde me voor. Ik schreef mijn tekst uit en luisterde naar de feedback van mensen rondom me. Ik focuste me op de boodschap die ik wou meegeven, namelijk dat negatieve gevoelens deel zijn van het leven en dat we ze kunnen omarmen zonder dat ze de overhand nemen. Ik oefende, raakte buiten adem, hyperventileerde, maar bleef oefenen. Angstgedachten hielden me wakker ’s nachts en een deel van mij wou alles annuleren, maar zo ben ik nu eenmaal niet.

Vandaag was de dag. Vandaag stond ik daar voor een groep leerlingen en wat leerkrachten. Ik stond daar en vertelde mijn verhaal. Mijn benen trilden, mijn handen voelden klam, mijn stem klonk nog wat beverig, maar ik sprak met overtuiging. Na de lezing was er ruimte voor vragen, maar die vragen kwamen moeizaam – begrijpelijk: vragen stellen in een groep, dat deed ik ook nooit. Toch had ik mensen geraakt en dat raakte mij ook. Dat mijn verhaal iets kan betekenen voor een ander, is dat nu niet het mooiste wat er bestaat?

Ook onze kaartjes voor Rode Neuzen Dag waren in een mum van tijd uitverkocht. Wat ben ik daar dankbaar voor. Afgelopen weken ontmoette ik dankzij onze actie al zoveel fijne mensen en kon ik mijn mening delen over het belang van psychisch welzijn, maar vandaag was misschien wel een hoogtepunt. Nog steeds met trillerige zweethandjes kijk ik uit naar donderdag, want dan sta ik daar opnieuw, zenuwachtig maar overtuigd van de boodschap die ik breng.